WŁADYSŁAW BEDUS

Władysław Bedus, s. Stanisława i Tekli z d. Kotowicz urodził się 7 lipca 1914 r. w Łużnej w rodzinie chłopskiej pozbawionej ojca, który poległ w 1916 roku na froncie włoskim pod Udine.

Po ukończeniu szkoły powszechnej w Łużnej w latach 1930-1932 pobierał naukę rzemiosła budowlanego w zawodzie murarza i zduna, doskonaląc swe umiejętności przy wznoszeniu sanatorium „Patria” w Krynicy, rozbudowie posiadłości Łopacińskich w Wysowej oraz przy remoncie kaplic Drogi Krzyżowej w Kalwarii Lanckorońskiej.

W marcu 1938 r. został powołany do służby wojskowej w Brzeżanach (ob. Ukraina) pełniąc ją jako zastępca dowódcy drużyny w stopniu st. strzelca w baonie mazurskim w Działdowie, wchodzącym w skład 52 pułku piechoty z Brzeżan, a dowodzonym przez płk. Augusta Emila Fieldorfa, późniejszego żołnierza podziemia. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 i po kapitulacji oraz rozwiązaniu oddziału dotarł do Łużnej. Pod koniec okupacji został przymusowo zatrudniony w Bobowej i Kąśnej przy wznoszeniu niemieckich umocnień obronnych.

W maju 1946 r. ukończył kurs spółdzielczy przy Związku Rewizyjnym Spółdzielni RP. Prowadząc gospodarstwo rolne uczestniczył w społecznych przedsięwzięciach na rzecz spółdzielczości, biorąc udział w różnych lokalnych działaniach takich jak: planowanie i rozbudowa budynku GS-u, tworzenie kółka rolniczego i zakup pierwszych maszyn do prac rolnych, zaś w wolnych chwilach udzielał się czynnie jako członek lokalnej orkiestry dętej.

W 1947 r. zawarł związek małżeński z Rozalią z d. Gaweł, a w latach następnych doczekał się syna Józefa i córki Danuty.

W latach 1948-1951 oraz 1958-1962 pełnił funkcję wójta, a następnie przejął obowiązki stale urzędującego Przewodniczącego Gminnej a później Gromadzkiej Rady Narodowej w Łużnej. Piastując te stanowiska nie tylko rozwiązywał problemy bieżące lokalnej społeczności, ale podejmował daleko idące działania w kierunku pełnej elektryfikacji wsi i zapewnieniu dostępu do energii elektrycznej nawet najbardziej oddalonym przysiółkom. Był to okres prowadzenia w gminie wielu przedsięwzięć organizacyjno-gospodarczych, jak: budowa drugiego budynku szkolnego na Zaborówce, a także reaktywacja działalności Gminnej Biblioteki Publicznej i budowa Wiejskiego Domu Kultury, gdzie jako murarz przepracował wiele dniówek, o czym świadczy tzw. „gwóźdź” z jego nazwiskiem na drzewcu sztandaru.

W latach 1963-1968 prowadził zakład rzemieślniczy o profilu murarsko-zduńskim, świadcząc usługi dla okolicznej ludności. Od września 1968 do sierpnia 1979 roku pracował jako nauczyciel zawodu w Zespole Szkół Budowlanych w Gorlicach. Za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania.

Po przejściu w 1979 r. na emeryturę dalej udzielał się społecznie na terenie Łużnej, biorąc udział w przedsięwzięciach związanych z różnymi formami spółdzielczości. Za działalność na rzecz gminy i społeczności lokalnej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939″, Brązową Odznaką Odbudowy Warszawy, Odznaką Zasłużonego Działacza Ruchu Spółdzielczego. W maju 2003 r. jako kombatant i uczestnik wojny obronnej 1939 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy Wojska Polskiego.

Zmarł 29 grudnia 2006 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Łużnej.

Opracowanie: Aleksander Wietrzyk