KOZIOŁ WŁADYSŁAW

Syn Szczepana i Balbiny z Przybyłów urodził się 28 czerwca 1907 r. w Bieśniku, pow. gorlickim. Przez cztery lata uczęszczał do szkoły powszech­nej w Bieśniku, lecz pełną szkołę powszechną ukończył w Bystrej. Następnie podjął naukę w szkole zawodowej w Gorlicach, gdzie zdobył zawód stolarza meblowego. Na edukację młodego Władka duży wpływ wywarła jego matka, która powróciwszy z miasta Lowell w stanie Massachusetts w USA, odkupiła część ojcowizny i postanowiła zapewnić odpowiednie wykształcenie synowi. Po uzyskaniu dyplomu utrzymywał się Władysław z prowadzenia warsztatu stolarskiego w Szalowej. Brat jego Józef pozostał na gospodarstwie w Bieśniku. Od wczesnych lat młodzieńczych związał się Władysław ze Związkiem Młodzieży Wiejskiej „Wici”, a następnie Stronnictwem Ludowym.

11 listopada 1934 roku zawarł związek małżeński z Anielą z domu Cieśla i w następnych latach doczekał się potomstwa: Jana, Józefa, Elżbiety i Danuty.

Po wybuchu II wojny światowej związał się z Ruchem Oporu i podjął walkę z okupantem w oddziale partyzanckim Batalionów Chłopskich (BCh) pod dowództwem Ludwika Duszy z Woli Łużańskiej. Podczas składania partyzanckiej przysięgi przyjął pseudonim „Jodła”. Prowadził w Szalowej warsztat stolarski, który doskonale maskował partyzanckie spotkania.

Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej wraz z Ludwikiem Ligęzowskim z Szalowej brał czynny udział w reformie rolnej jako członek komisji parcelacyjnej. W 1946 roku utworzone zostało w Łużnej Ogólnokształcące Gimnazjum Samorządowe. Wł. Kozioł wraz z członkami komitetu szkolnego wniósł duży wkład pracy przy adaptacji budynku na potrzeby szkolne, a następnie nauczał w szkole przedmiotów zawodowych. W 1951 jako mistrz stolarstwa podjął się nauczania zawodu stolarza meblowego w Publicznej Średniej Szkole Zawodowej- Ogólnozawodowej w Łużnej. Odznaczał się bardzo rozwiniętym praktycznym zmysłem pedagogicznym, a jego osobowość promieniowała na uczniów i otoczenie. Po likwidacji szkoły w 1952 podjął pracę w szkole zawodowej w Grybowie, gdzie pod jego kierunkiem przez wiele lat młodzież zdobywała zawód stolarza. Był bardzo przywiązany do swojego zawodu, a zwłaszcza warsztatu, który po wojnie dawał także pracę kilku pracownikom. Powojenne represje wobec prywatnych firm zmusiły go jednak do zamknięcia własnego zakładu.

Przez cały okres powojenny był aktywnym członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego i po październiku 1956 r. został wybrany do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Jednak w drodze politycznej represji został odwołany z tej funkcji, gdyż jako członek Rady Parafialnej w Szalowej powitał wizytującego swoją parafię ks. biskupa, co oczywiście mocno przeżył, ale nie zaniechał swojej aktywności społecznej i nie zmienił swoich poglądów. Znalazło to odbicie w zaangażowaniu w działalność miejscowego kółka rolniczego, wspomaganiu różnych lokalnych inicjatyw, w tym rozbudowy szkoły podstawowej, a także budowy ośrodka zdrowia w Szalowej. W 1964 wszedł w skład Komitetu Budowy Remizy OSP, która została przekazana do użytku w 1970 roku. Znajdował czas na działalność w radzie gminnej i spółdzielni oszczędnościowo-pożyczkowej w Łużnej, która dobrze prosperowała aż do wczesnych lat 90. ub. wieku.

Po przejściu na emeryturę nadal uczestniczył aktywnie w lokalnych organizacjach społecznych, czego wyrazem był m.in. jego udział w burzliwym, krajowym zjeździe delegatów kółek i organizacji rolniczych w Warszawie w marcu 1981r. Wolne chwile poświęcał stolarstwu i przydomowej pasiece. Będąc zamiłowanym pszczelarzem był aktywnym członkiem Koła Pszczelarzy. W grudniu 1984 w Urzędzie Gminy w Łużnej Władysław K. uczestniczył z małżonką Anielą w jubileuszu 50-lecia wspólnego pożycia małżeńskiego i został uhonorowany „Medalem za długoletnie pożycie małżeńskie”.

Będąc aktywnym ludowcem udzielał się czynnie w pracy organizacji i prowadzeniu koła Stronnictwa Ludowego, biorąc z jej ramienia udział w wyborach powszechnych jako członek lub przewodniczący komisji wyborczej. Za swoją działalność został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz wieloma odznaczeniami organizacyjnymi.

Zmarł 1 marca 1990 r. i spoczął na cmentarzu w Szalowej.

Oprac. A. Wietrzyk