JAN KLIMEK

Jan Klimek, s. Piotra i Kunegundy z Więcków urodził się 29 maja 1897 roku w Łużnej. Naukę szkolną rozpoczyna w 1903 r. w 4-klasowej szkole ludowej w Łużnej, a po jej ukończeniu w 1911 pragnie uczyć się dalej, lecz na przeszkodzie staje śmierć ojca. Pozostaje na gospodarstwie z matką i czworgiem rodzeństwa. Zmuszony jest iść do pracy, aby utrzymać rodzinę. Od 1912 do 1914 roku pracuje przy budowie dróg leśnych w pow. nowosądeckim i przy regulacji rzek koło Grybowa, a wiosną 1914 uczy się ciesiółki przy wznoszeniu domów we wsiach łemkowskich.

W 1915 po stracie domu i dobytku cała rodzina znajduje schronienie w Grybowie, a on sam zostaje powołany do armii austrowęgierskiej, wysłany na front rosyjski i włoski, gdzie w 1917 roku dostaje się do niewoli włoskiej. Na początku stycznia 1919 trafia do polskiego pułku im. F. Nullo, z którym przechodzi do Francji i następnie powraca do wolnej Polski. Od stycznia 1920 do kwietnia 1921 r. służy w Wojsku Polskim na froncie wschodnim jako podoficer kancelaryjny.

W maju 1921 na własną prośbę zostaje zwolniony ze służby wojskowej, powraca do rodzinnej wsi i pomaga matce w pracach polowych. Wstępuje do Związku Ludowo-Narodowego i wchodzi w skład zarządu powiatowego. Od 1923 do 1925 pracuje jako cieśla w rafinerii nafty w Libuszy koło Gorlic, gdzie bierze udział w strajku robotniczym. Od 1923 należy do Towarzystwa Teatru i Chóru Włościańskiego, zostaje wybrany do komisji rewizyjnej, pełni funkcję sekretarza i czterokrotnie prezesa. Pod koniec 1924 udaje się jako delegat do Lwowa na Walny Zjazd Towarzystwa.

W sierpniu 1925 wyjeżdża do Francji, gdzie z przerwami do1928 pracuje w kopalniach rudy i węgla. Wstępuje tam do Związku Robotników Polskich we Francji i do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w którym pełni funkcję sekretarza. Zapisuje się też do Towarzystwa Św. Józefa, w którym ćwiczy sztuki teatralne i przygotowuje jasełka.

Po powrocie do kraju kończy kurs 7-klasowej szkoły w Łużnej, kurs rolniczy spółdzielczy, następnie kurs jedwabnictwa w Milanówku pod Warszawą. Przebywa na praktyce mleczarskiej w Rudawie pod Krakowem i przechodzi kursy mleczarskie w Liskowie (1932). W 1929 podejmuje pracę w charakterze kierownika technicznego mleczarni spółdzielczej w Łużnej. W 1930 bierze ślub ze Stanisławą Stefanią Kalisz. W tymże roku przychodzi na świat córka Janina. W sierpniu 1935 jego rodzina powiększa się o syna Stanisława.

W 1939 jako członek Komisji Rewizyjnej przeprowadza kontrole oddziałów i sklepów mleczarskich województwa krakowskiego. W czerwcu obejmuje funkcję kierownika mleczarni w Prandocinie, a następnie w Czarkowach (pow. Pińczów). Wojna zastaje go w Czarkowach, skąd po wielu perypetiach udaje się mu powrócić do rodzinnej wsi. W styczniu 1940 udaje się do Prandocina (pow. miechowski), by objąć kierownictwo tamtejszej mleczarni, w której pracuje do sierpnia 1943. By uniknąć aresztowania dostaje przeniesienie do mleczarni w Rajbrocie (pow. Bochnia), w której pracuje do wyzwolenia. Utrzymuje stałe kontakty z AK i BCh i pomaga partyzantom w konfiskacie produktów mleczarskich. Nadwyżki masła wspólnie z załogą przeznacza na pomoc dla biednych i wysiedlonych, potrzeby władz gminnych i PCK oraz na wymianę u Niemców za różne towary reglamentowane.

Od czerwca 1945 do kwietnia 1946 pełni funkcję kierownika mleczarni w Łużnej. W 1946 podejmuje pracę w Zabrzu i Gliwicach. W 1947 r. w Łużnej przychodzi na świat córka Krystyna. Wkrótce żona dołącza do męża. Już na Śląsku rodzina powiększa się o wnuczki: Grażynę (1952) i Jolantę (1956) i Bogusławę (1971. W 1952 córka Janina wychodzi za mąż, a Stanisław i Krystyna uzyskują w późniejszym czasie wykształcenie pedagogiczne. Jan Klimek wchodzi w skład zarządu pełniąc funkcję kier. działu handlowego, kier. produkcji i zastępcy dyr. ds. produkcji w Gliwicach. Z powodu problemów zdrowotnych leczy się w Świeradowie-Zdroju Rabce i szpitalu w Gliwicach, gdzie przechodzi kilka operacji. W 1963 gliwicka spółdzielnia mleczarska zajmuje I miejsce w woj. katowickim. Po przejściu na zasłużoną emeryturę często odwiedza wieś rodzinną, gdzie bierze udział w różnych miejscowych uroczystościach.

W ciągu swojego życia został odznaczony Odznaką „Miecze Hallerowskie” (1922), Medalem 3 Maja (1925), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1939, 1954) i Medalem 10-lecia (1955). Zmarł 16 lipca 1966 r. w Łużnej.

Oprac. Aleksander Wietrzyk