ANNA LEŚKIEWICZ

 

 

 

 

 

 

 

 

Anna Leśkiewicz ze Stępniów przyszła na świat 3 lutego 1894 r. w Łużnej w rodzinie chłopskiej, posiadającej 20 ha gruntów, lecz z powodu dużej ilości dzieci wiążącej ledwie koniec z końcem.

 

Wielkim wydarzeniem dla małej dziewczynki było przestąpienie progów miejscowej szkoły. W drugim roku nauki jej wuj, proboszcz parafii pod Rzeszowem wziął ją do siebie i zapewnił ukończenie czteroklasowej szkoły. Po powrocie do domu rodzinnego jeden z krewnych wyjednał u rodziców zgodę na jej dalszą naukę. W Nowym Sączu opiekując się sparaliżowaną matką krewnego ukończyła czteroklasową szkołę i podjęła dalszą naukę w seminarium nauczycielskim. Po roku przeniosła się do Krakowa, gdzie zdała maturę w 1914 roku. Podjęciu pracy w zawodzie nauczycielskim przeszkodził wybuch I wojny światowej. W październiku 1915 roku otrzymała posadę nauczycielki w Grzęsce koło Przeworska. Po roku pracy w miejscowej szkole została przeniesiona do szkoły dwuklasowej w Gorliczynie, gdzie przepracowała trzy lata.

 

W roku 1919 wyszła za mąż za Władysława Leśkiewicza, znanego działacza wiejskiego i powędrowała z nim do miasta Lipna w pobliżu Biskupina, gdzie podjęła pracę w siedmioklasowej szkole żeńskiej. Założyła w niej kółko dramatyczne i gorliwie wywiązywała się z obowiązków szkolnych i domowych. Jej mąż organizując spółdzielczość wiejską jeździł po wsiach, zdobywając członków do spółdzielni rolniczych i kółek rolniczych. W trakcie wypełniania obowiązków służbowych mocno podupadł na zdrowiu i zmarł w roku 1927 w wieku 44 lat. Po śmierci męża spadło na Annę utrzymanie dwojga dzieci, matki męża i jej wnuka. Rok później zmarła jej trzyletnia córeczka.

 

Wybuch II wojny światowej zniweczył plany kształcenia syna, który zgłosił się ochotniczo do konwojowania aresztowanych Niemców. Matce, która pozostała bez środków do życia przyszły z pomocą materialną koleżanki szkolne. W czasie kampanii wrześniowej syn dostał się do niewoli niemieckiej. Po wielu perypetiach Anna wspólnie z wychowankiem wystarała się o jego zwolnienie z hitlerowskiego obozu.

 

Dalszy pobyt na ziemi włączonej do Rzeszy wydawał się niebezpiecznym, więc z synem i wychowankiem powróciła do rodzinnej miejscowości, gdzie podjęła pracę w miejscowej szkole. W latach 1942-1944 prowadziła tajne komplety dla pierwszych klas gimnazjalnych. Po wyzwoleniu pracowała przez kilka miesięcy w miejscowej szkole, a potem wyjechała wraz z synem do Bydgoszczy, gdzie podjęła pracę w jednej ze szkół.

 

W 1946 roku z powodu choroby matki została zmuszona do powrotu w rodzinne strony, gdzie ponownie znalazła zatrudnienie w szkole podstawowej w Łużnej. Każdą wolną chwilę poświęcała pracy społecznej, jak: kurs dla analfabetów, prowadzenie kółka czytelniczego i dramatycznego. W 1952 r. wiele czasu i trudu włożyła w powołanie do życia regionalnego Zespołu Pieśni i Tańca, który zaczął odnosić duże sukcesy na scenach wielu miast polskich.

 

W 1958 roku przeszła na zasłużoną emeryturę, lecz jeszcze przez kilka lat sprawowała opiekę nad szkolną biblioteką. W czasie swej długoletniej pracy i działalności społecznej zawsze starała się „sprostać obowiązkom, jakie spoczywają na barkach polskiego nauczyciela”. Była jedną z inicjatorów wybudowania w Łużnej wiejskiego domu kultury i aktywnie uczestniczyła przy jego wznoszeniu. Uroczystość związana z oddaniem do użytku Wiejskiego Domu Kultury w Łużnej zbiegła się z zakończeniem przez Annę Leśkiewicz pracy społecznej na rzecz środowiska.

 

Zmarła 1 września 1980 roku, a kresem jej ziemskiej wędrówki stał się cmentarz parafialny. Dzisiaj jej imieniem szczyci się szkoła podstawowa w Łużnej. Pozostawiła po sobie spisane wspomnienia i opracowania sceniczne widowisk regionalnych jak: Prządki, Zmówiny, Wesele oraz Zapusty, a bez jej osoby zarówno oświata jak i kultura wiejska miałaby pewnie nieco inne oblicze.

 

Oprac. A. Wietrzyk